Από Γιάννης Ανδρουλάκης Από τον Ιανουάριο του 2015 και μέχρι σήμερα, λόγω των αλλεπάλληλων σφαλμάτων, των άλογων διακινδυνεύσεων και της διαχειριστικής ανικανότητας της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η χώρα περιήλθε, «εξ οικείου πταίσματος», σε δραματικά δυσκολότερη θέση. Σημείο τομής αποτέλεσε το δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015, η κυβερνητική κρίση που προκλήθηκε εξαιτίας του τρόπου που το ερμήνευσε ο πρωθυπουργός αλλά και του εξαναγκασμού του σε ταπεινωτική υπαναχώρηση, που προκάλεσε ένα ανυπολόγιστα υψηλό κόστος διάσωσης της χώρας. Ακολούθησαν νέοι, σκληρότεροι όροι χρηματοδότησης, ευρεία εκχώρηση περιουσιακών δικαιωμάτων του ελληνικού Δημοσίου και ταυτόχρονα το ελληνικό κράτος εξαναγκάστηκε, στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης «τιμωρίας», στην επιδίωξη πρωτογενών πλεονασμάτων, η επίτευξη των οποίων προϋπέθετε την αποστράγγιση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, με καταστροφικές συνέπειες τόσο τη διόγκωση της πραγματικής ανεργίας όσο και την αποδυνάμωση του κοινωνικοασφαλισ