Νεράιδα Δολόπων Καρδίτσας-Ιστορία του χωριού
Στη νότια κορυφογραμμή της Πινδου και στο κέντρο του ορεινού και απρόσιτου όγκου των Αγράφων, κουρνιασμένο στις ελατοσκέπαστες πλαγιές της Μάρτσας σε υψόμετρο 800-960 μέτρα, είναι κτισμένο το χωριό μας, η ΝΕΡΑΪΔΑ, ή ΣΠΙΝΑΣΑ, όπως λεγόταν παλιότερα.
Η ετυμολογική προέλευση του ονόματος Σπινάσα δεν είναι εξακριβωμένη, έχουν όμως διατυπωθεί κατά καιρούς διάφορες εκδοχές όπως:
Η ετυμολογική προέλευση του ονόματος Σπινάσα δεν είναι εξακριβωμένη, έχουν όμως διατυπωθεί κατά καιρούς διάφορες εκδοχές όπως:
α) Το όνομα του χωριού μας Σπινάσα προέρχεται από το αρχαίο «σπίνος» + «άνασσα», (βασίλισσα των σπίνων) που δηλώνει την πληθώρα των πουλιών σπίνων.
β) Το όνομα προέρχεται από το αρχαίο (ομηρικό) ρήμα «σπίν» + «άσσα» που δηλώνει «στροφή έχω» δηλ. τόπος αθέατος, κρυμμένος που συναντάται μετά από στροφή.
γ) Το όνομα προέρχεται από το κουτσοβλάχικο “Spin” + “oasa” που σημαίνει τόπος με αγκάθια, αγκαθότοπος.
Μετονομάστηκε σε "Νεράιδα" στις 12.3.1928, λόγω των πολλών πηγών που υπάρχουν γύρω από το χωριό, των αμέτρητων ιστοριών των κατοίκων για νεράιδες που ζούσαν στα γύρω βουνά, αλλά και γενικότερα για την ομορφιά του.
Για τους Σαρακατσάνους οι λευκοντυμένες "καλές" νεράιδες ζουν στις πηγές και τα ρέματα και το σούρουπο μπορεί να ακούσει κανείς τις φωνές και τα γέλια τους. Οι μαυροφορεμένες "κακές" κατοικούν σε σκοτεινά μέρη και στις χαράδρες. Έχουν μαύρα μαλλιά και είναι άσχημες με φριχτό γερασμένο πρόσωπο.
Σε όλες τις ιστορίες για νεράιδες, γίνεται αναφορά για τραγούδια και συζητήσεις ανάμεσα στα πλάσματα αυτά και σε μαγεμένους οδοιπόρους που έτυχε να ακούσουν το κάλεσμα τους, περιπλανώμενοι στο βουνό. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, αν η φωνή των νεραϊδών, μοιάζει με την ανθρώπινη ή πλησιάζει περισσότερο την γλώσσα των ζώων. Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, τα πανέμορφα αυτά πλάσματα, μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα λεγόμενα «γεραγιδίστικα».
Πολλοί παλιότεροι χωρικοί λένε ότι κατάφεραν να δουν νεράιδες και να ακούσουν τη φωνή και τα τραγούδια τους, «έμοιαζαν με πανέμορφες γυναίκες, αλλά ήταν πλάσματα ενός άλλου κόσμου», παραδέχονται. Μα σαν τις αντίκριζαν, δεν έπρεπε να βγάλουν μιλιά από το στόμα τους.
Γιατί τότε, λέει, θάχαναν τη λαλιά τους, θα "κομποδένονταν"!
Λένε ότι οι φωνές τους και κυρίως τα γέλια τους ακούγονταν παντού, αλλά σπάνια δεχόντουσαν να ανταλλάξουν κουβέντες με ανθρώπους, που, όταν συχνά αντίκριζαν, ή τους άφηναν κι από ένα κουσούρι, ή τους μάγευαν με την μουσική τους και τους οδηγούσαν σε γκρεμούς!
β) Το όνομα προέρχεται από το αρχαίο (ομηρικό) ρήμα «σπίν» + «άσσα» που δηλώνει «στροφή έχω» δηλ. τόπος αθέατος, κρυμμένος που συναντάται μετά από στροφή.
γ) Το όνομα προέρχεται από το κουτσοβλάχικο “Spin” + “oasa” που σημαίνει τόπος με αγκάθια, αγκαθότοπος.
Μετονομάστηκε σε "Νεράιδα" στις 12.3.1928, λόγω των πολλών πηγών που υπάρχουν γύρω από το χωριό, των αμέτρητων ιστοριών των κατοίκων για νεράιδες που ζούσαν στα γύρω βουνά, αλλά και γενικότερα για την ομορφιά του.
Για τους Σαρακατσάνους οι λευκοντυμένες "καλές" νεράιδες ζουν στις πηγές και τα ρέματα και το σούρουπο μπορεί να ακούσει κανείς τις φωνές και τα γέλια τους. Οι μαυροφορεμένες "κακές" κατοικούν σε σκοτεινά μέρη και στις χαράδρες. Έχουν μαύρα μαλλιά και είναι άσχημες με φριχτό γερασμένο πρόσωπο.
Σε όλες τις ιστορίες για νεράιδες, γίνεται αναφορά για τραγούδια και συζητήσεις ανάμεσα στα πλάσματα αυτά και σε μαγεμένους οδοιπόρους που έτυχε να ακούσουν το κάλεσμα τους, περιπλανώμενοι στο βουνό. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, αν η φωνή των νεραϊδών, μοιάζει με την ανθρώπινη ή πλησιάζει περισσότερο την γλώσσα των ζώων. Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, τα πανέμορφα αυτά πλάσματα, μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα λεγόμενα «γεραγιδίστικα».
Πολλοί παλιότεροι χωρικοί λένε ότι κατάφεραν να δουν νεράιδες και να ακούσουν τη φωνή και τα τραγούδια τους, «έμοιαζαν με πανέμορφες γυναίκες, αλλά ήταν πλάσματα ενός άλλου κόσμου», παραδέχονται. Μα σαν τις αντίκριζαν, δεν έπρεπε να βγάλουν μιλιά από το στόμα τους.
Γιατί τότε, λέει, θάχαναν τη λαλιά τους, θα "κομποδένονταν"!
Λένε ότι οι φωνές τους και κυρίως τα γέλια τους ακούγονταν παντού, αλλά σπάνια δεχόντουσαν να ανταλλάξουν κουβέντες με ανθρώπους, που, όταν συχνά αντίκριζαν, ή τους άφηναν κι από ένα κουσούρι, ή τους μάγευαν με την μουσική τους και τους οδηγούσαν σε γκρεμούς!
Κώστας Κουσάνας
Σχόλια