Το "ΝΤΑΛΙΑΝΙ" στον Άγιο Κωνσταντίνο(παλιές φωτογραφίες)

Το Νταλιάνι, αποτελεί ένα είδος τρόπο-σύστημα αλιείας, αποκλειστικά επαγγελματικό.Πρόκειται για μια παράκτια εγκατάσταση που μοιάζει με εκείνες των ιχθυοτροφείων, πολύ όμως πιο απλή, (πρόχειρη), που δεν παύει και ν΄ αποτελεί μια μόνιμη ιχθυοπαγίδα. Αποτελείται από δίχτυα στερεωμένα σε τεράστιους πασσάλους που ανάλογα του βάθους της ακτής που εγκαθίστανται φθάνουν και τα 10 μέτρα.
Η φωτογραφία και οι πληροφορίες απο τη σελιδα facebook:Ο Άγιος Κωνσταντίνος στη μνήμη του χρόνου
Το "ΝΤΑΛΙΑΝΙ" στον χωριό μας του συγχωρεμένου… μπαρμα Στρατή…

Μια πανέμορφη φωτογραφία του χωριού μας, όπου φαίνετε ο μπαρμπα Στρατής Καραβοκύρης (πατέρας του φίλτατου Τριαντάφυλλου Καραβοκύρη) στην κουρίτα του (όπου όπως βλέπετε η πλώρη είναι φτιαγμένη έτσι για να διευκολύνεται το πέρασμα ανάμεσα στα "διαμερίσματα" του νταλιανιού), καθώς επίσης πίσω του το "νταλιάνι" του και κάποιο χωριανό μας με την κουρίτα του να ψαρεύει εκεί, αν και τα δίχτυα μάλλον φαίνεται ήταν βγαλμένα για μπάλωμα, πλύσιμο κλπ.

Θυμάμαι ότι κάποια ψαρέματα στο μέρος αυτό με τον μακαρίτη τον πατέρα (σε πολύ μικρή ηλικία εγώ και φυσικά ως θεατής στη βάρκα…), έχουν χαραχτεί στον σκληρό δίσκο της μνήμης μου, όπως και τα ψάρια (κυρίως τα μεγάλα κοπάδια από λαβράκια, κεφαλόπουλα κλπ) που έβλεπα δίπλα και έξω από τα δίχτυα της εγκατάστασης, όπου αυτά (πολύ πονηρά) έπαιρναν το φαγητό τους από τα μικρόψαρα του νταλιανιού.

Νομίζω ότι ακόμα θυμάμαι το "στύλο" όπου που δέναμε το βαρκάκι μας…

Για όσους όμως δεν γνωρίζουν τι είναι το "νταλιάνι", να γράψω λίγα λόγια..

Πρόκειται για μια παράκτια εγκατάσταση που μοιάζει με εκείνες των σημερινών ιχθυοτροφείων πολύ όμως πιο απλή (πρόχειρη), που δεν παύει όμως και ν΄ αποτελεί μια μόνιμη ιχθυοπαγίδα. 

Είναι αποκλειστικά επαγγελματικό εργαλείο, όπου και έχει προσφυγική προέλευση
Σήμερα ίσως να έχουν εναπομείνει ελάχιστα από αυτά και κάποια ίσως να τα δείτε στον Αμβρακικό Κόλπο …

Αποτελείται λοιπόν από δίχτυα στερεωμένα σε τεράστιους πασσάλους (στύλους) που ανάλογα του βάθους της ακτής που εγκαθίστανται φθάνουν και τα 10 μέτρα…

Ως σημείο εγκατάστασης, επιλέγεται το πέρασμα μεταναστευτικών ψαριών (κυρίως) από τα έμεπιρα μάτια των παλιών ψαράδων…

Το νταλιάνι αποτελείται από δύο τμήματα: το φράγμα, κοινώς "γκερεμέ" ή "τζερεμέ" ή "γιαλόδιχτο" (δηλαδή το δίχτυ όπου ήταν κοντά στην παραλία) και το καθαυτό νταλιάνι που έχει κυκλική διάταξη…

Το "φράγμα" τοποθετείται κάθετα προς την ακτογραμμή και στη πελαγίσια άκρη του τοποθετείται το νταλιάνι σε μορφή πετάλου που φέρει στην είσοδό του (μπούκα), ένα δίχτυ που κλείνει από κάτω προς τα επάνω με σχοινιά που είναι δεμένα στους πασσάλους της εισόδου. 

Τα δίχτυα του "νταλανιού" είναι από ψιλό δίχτυ, με μικρά μάτια (ανοίγματα), ενώ του "γκερεμέ" είναι δίχτυ με μεγαλύτερα μάτια. 

Καθώς λοιπόν τα ψάρια κινούνται παράλληλα προς την ακτογραμμή και κοντά στο βυθό σχεδόν πέφτουν πάνω στο "γκερεμέ" και από ένστικτο κινούνται προς το πέλαγος, οπότε βρίσκοντας τη πόρτα του "νταλανιού" ανοικτή, μη αντιλαμβανόμενα ότι μετά το τέλος του φράγματος υπάρχει η είσοδος της ιχθυοπαγίδας, μπαίνουν σε αυτό και μετά παραμένουν εκεί εγκλωβισμένα. 

Όλοι όσοι έχουν ακόμα τέτοια εργαλεία, το επισκέπτονται δύο με τρεις φορές την ημέρα σηκώνουν την πόρτα-δίχτυ και αρχίζουν είτε να σύρουν το κάτω μέρος του διχτύου προς τα επάνω ή με την απόχη ν΄ αδειάζουν το νταλιάνι από το εγκλωβισμένο αλίευμα, το οποίο στις περισσότερες των περιπτώσεων το βλέπουν παρατηρώντας τις κινήσεις των ψαριών όταν η θάλασσα είναι μπουνάτσα (ήρεμη).

Αυτή τη διαδικασία, μεγαλώνοντας την είχα δεί και την θυμάμαι ακόμα, όπως και τα πολλά ψάρια στην κουρίτα του Μπαρμα Στρατή…

Δύσκολη δουλειά, επίπονη, αλλά και αποδοτική ίσως για την τότε εποχή…