Επισκοπή Μενδενίτσης

Στον χώρο της Φθιώτιδας, υπήρχαν, η Μητρόπολη των Νέων Πατρών, με έδρα την Υπάτη, και οι Επισκοπές Μενδενίτσης, με έδρα τον ομώνυμο οικισμό τηςΛοκρίδας, και Διαυλείας και Ταλαντίου, με έδρα την Διάυλεια, οι οποίες υπάγονταν στηνΜητρόπολη των Αθηνών. 

Η Επισκοπή Μενδενίτσης   προς βορρά συνόρευε με την επισκοπή Ζητουνίου και βορειότερα χωριά το Μώλο,την Ανάβρα,την Σκάρφεια,τα Καραβίδια,τον Αγιο Σεραφείμ.Νοτιοδυτικά με την Επισκοπή Σαλώνων και τα δικά της χωριά,Δριμαία,Ξυλικοί,Τιθρώνιο,Πολύδροσο,και νοτιοανατολικά με την Επισκοπή Διαυλείας και Ταλαντίου και νοτιότερα χωριά τα:Ελάτεια και Βασιλικά,Καρυά ,Νεοχώρι και την Θαλασσα

Διονύσιος, επίσκοπος Μενδενίτσης

Ο Διονύσιος, επίσκοπος Μενδενίτσης, ήταν Έλληνας επίσκοπος αγωνιστής του 1821.

Ο Διονύσιος ήταν εξαιρετικά μορφωμένος κληρικός και το 1810, για λίγο χρονικό διάστημα, είχε διατελέσει επίσκοπος Σαλώνων. Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ως επίσκοπος τότε Μενδενίτσης, συντάχθηκε με τους επαναστάτες, ιδιαίτερα μετά τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ όπου και συμμετείχε ενεργά.

Ειδικότερα μαζί με τον επίσκοπο Ταλαντίου τον Νεόφυτο (ο μετέπειτα επίσκοπος Αθηνών Νεόφυτος), και τον Νέγρη συμμετείχαν στη συνέλευση των Σαλώνων όπου και κατάρτισαν τον "Άρειο Πάγο της Ανατολικής Ελλάδας".

Το 1833, με την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, στο τμήμα τηςΦθιώτιδας, που εντάχθηκε σε αυτό, ιδρύθηκαν οι Επισκοπές Φθιώτιδος και Λοκρίδος, ο ιοποίες προέκυψαν από τις συγχωνεύσεις των Ζητουνίου – Νέων Πατρών και Μενδενίτσης- Διαυλείας και Ταλαντίου, αντίστοιχα.

 Βλ. Αλεξάνδρα Θ. Κουλτούκη, «Διοικητικέςμεταβολές των επισκοπών της Φθιώτιδας από το 1833 – 1899»,

Πρακτικά 1ου ΣυνεδρίουΦθιωτικής Ιστορίας