Ανακαλύψτε 21 παραλίες στο Νομό Φθιώτιδας (Εικόνες & Χάρτες)

Χωρίς κατάργηση του 3% δεν μπορεί να αλλάξει το πολιτικό σύστημα.

Σε κάθε σχεδόν εκλογικό σύστημα, που θεσπίζεται μέσα στο πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μπαίνουν συνήθως δύο τεχνικές συνθήκες οι οποίες έχουν συγκεκριμένους στόχους. Η μια τεχνική στοχεύει στην κατανομή της εξουσίας μέσα στο πολιτικό σύστημα, διατηρώντας το πολιτικό σύστημα σταθερό, η άλλη αποτρέπει νέες πολιτικές δυνάμεις να εισέλθουν, κρατώντας το πολιτικό σύστημα κλειστό.

Η πρώτη λοιπόν τεχνική αφορά την κατανομή της εξουσίας εντός

του πολιτικού συστήματος. Δηλαδή, ορίζει το ποιος θα είναι κυβέρνηση και ποιος αντιπολίτευση. Αυτή είναι η απλή ή ενισχυμένη αναλογική. Η τεχνική αυτή έχει ως αιτιολογική βάση την κυβερνησιμότητα και την σταθερότητα. Δηλαδή την διευκόλυνση σχηματισμού κυβέρνησης, φυσικά μειοψηφικής στο λαό. Μπορεί μεν ο λαός να βλέπει παράλογη και αντιδημοκρατική αυτή την τεχνική, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τα κόμματα εντός του πολιτικού συστήματος.

Η αξιωματική αντιπολίτευση εδώ δεν αντιδρά. Αποδέχεται ως δημοκρατικό αυτό το πολιτικό παιχνίδι. Απολαμβάνει όλα τα προνόμια της εξουσίας και απλά προσπαθεί θεατρικά και προπαγανδιστικά να φθείρει την κυβέρνηση, για να έρθει η δική της σειρά. Αντίθετα η κυβέρνηση, προσπαθεί με διάφορα διλήμματα που θέτει να παραμείνει στην εξουσία. Η υπόλοιπη αντιπολίτευση στη Βουλή, επίσης δεν αντιδρά. Συνήθως οι έδρες που υφαρπάζονται και δίνονται στο πρώτο κόμμα, είτε αφαιρούνται από την αξιωματική αντιπολίτευση, είτε προέρχονται από τα κόμματα που δεν ξεπερνούν το 3%. Ο λαός, είτε συνειδητοποιεί αυτό το θεατρικό πολιτικό παιχνίδι είτε όχι, στην ουσία είναι θεσμικά εγκλωβισμένος και δεν μπορεί να κάνει κάτι, πέρα από το να ψηφίζει ή να καθίσει σπίτι του.

Η δεύτερη τεχνική, διατηρεί το πολιτικό σύστημα κλειστό και δεν επιτρέπει την ανανέωση της πολιτικής ζωής με νέα κόμματα, νέους πολιτικούς και νέες πολιτικές, που θα έθεταν σε "κίνδυνο¨ τα κατεστημένα συμφέροντα. Αυτή η τεχνική είναι το εκλογικό όριο (3%, 5%, 10% κ.λ.π.). Όπως είναι φυσικό, όταν εμφανίζεται ένα καινούργιο κόμμα, το οποίο δεν προέρχεται ούτε προωθείται από το καθεστώς, αυτό δεν έχει ούτε χρήματα, ούτε προβολή μέσω των ΜΜΕ. Το αποτέλεσμα είναι να μην γίνονται τα στελέχη του και οι απόψεις τους γνωστά στο λαό και έτσι να μην ψηφίζεται από ευρύτερες λαϊκές μάζες. Επιπλέον, ακόμα κι όταν γίνεται γνωστό το κόμμα και πάλι το εκλογικό όριο αποτρέπει ψυχολογικά τους ψηφοφόρους, με τη θεωρία της χαμένης ψήφου. Το αποτέλεσμα τελικά είναι ότι πολλοί σοβαροί πολίτες που θα ήθελαν να εμπλακούν με τα κοινά, τελικά να μην το κάνουν, αν δεν θέλουν να μετατραπούν σε γραφικούς. Είτε θα πάνε σε ένα κομματικό μαντρί του συστήματος, είτε θα καθίσουν στο σπίτι τους.

Εξ αιτίας της δεύτερης τεχνικής, το ίδιο σάπιο πολιτικό σύστημα παραμένει στην Ελλάδα κλειστό και διαπλεκόμενο με την οικονομική ολιγαρχία του τόπου και τους ξένους προστάτες του. Αν λοιπόν, δεν καταργηθεί το εκλογικό όριο του 3%, καλύτερα να ξεχάσουμε οποιαδήποτε αλλαγή του πολιτικού συστήματος, η οποία θα ξεκινούσε από το άνοιγμά του σε νέες πολιτικές δυνάμεις. Και φυσικά θα πρέπει να ξεχάσουμε και οποιαδήποτε έξοδο από την παρακμή στην οποία έχουμε εισέλθει.