Γεμισαν απο ζωη τα χωρια
Τα σοκάκια απέκτησαν ξανά ζωή. Οι πλατείες μας γέμισαν φωνές και γέλια. Η χαμένη κοινωνική ζωή των χωριών μας ανασταίνεται.
Σε λίγες μέρες πλησιάζουμε στην κορύφωση. Στο σημείο εκείνο που όλοι μας θα χαρούμε για τελευταία φορά την ομήγυρη του χωριού μας. Ο Δεκαπενταύγουστος είναι κάτι παραπάνω από μία μεγαλειώδη θρησκευτική γιορτή.
Με το πέρασμα των χρόνων, μέσα από τη διαδικασία της αστυφιλίας και του αγώνα των φτωχών κατοίκων της υπαίθρου για ένα καλύτερο αύριο, έγινε η απόλυτη έκφραση της νοσταλγίας. Όλοι οι ξενιτεμένοι έχουν ένα όνειρο: να σμίξουν με τα αγαπημένα πρόσωπά τους, να γιορτάσουν στην σκιά των δένδρων της πλατείας στο πανηγύρι το χωριού, να νιώσουν ότι ανήκουν σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που τους αποδέχεται και τους εκτιμά.
Τι κι αν όλοι έζησαν στα ξένα και προτίμησαν να υπάρχουν πάνω απ' το κεφάλι τους ξένοι ουρανοί. Πολλοί προτίμησαν αλλόκοτες λαλιές να ακούγονται στα αυτιά τους. Πάντα, όμως, θα υπάρχει βαθιά ριζωμένο στη καρδιά τους το χωριό. Ο πυρήνας της κοινωνικής ζωής τους, που δεν γεννά υποχρεώσεις, αλλά κυρίως αναγνωρίζει ένα δικαίωμα. Το δικαίωμα να είναι κανείς περήφανος για τα χώματα που το γέννησαν και τον ανέθρεψαν.
Παρατηρώντας λοιπόν τη χαρά και τη γαλήνη στα πρόσωπα των ηλικιωμένων επισκεπτών των χωριών μας, δεν μπορεί κάποιος παρά να νιώθει σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Σεβασμό γιατί όλοι αυτοί είναι πονεμένοι άνθρωποι, υποχρεωμένοι να στερηθούν την εστία τους για μια καλύτερη οικονομικά ζωή. Ευγνωμοσύνη γιατί σε εμάς με την επάνοδό τους, υφαίνουν ξανά αυτόν τον σύνδεσμο που έσπασε ο χρόνος. Έτσι οι επόμενες γενιές θα αγαπήσουν τον γενέθλιο τόπο και θα νιώθουν κι αυτές το σκίρτημα της καρδιάς που η λαχτάρα και η νοσταλγία των πατρογονικών εστιών γεννά.
Καλό και ευλογημένο Δεκαπενταύγουστο να έχουμε. Να είστε όλοι καλά και να ανταμώσουμε πάλι στα χωριά μας μεγαλύτεροι και σοφότεροι, αλλά με μεγαλύτερη αγάπη για τον τόπο μας.
Απο
Σχόλια