Στη κορυφή Μάρτσα

Όταν μιλάμε για τα Άγραφα, ουσιαστικά αναφερόμαστε σε δυο διαφορετικούς κόσμους: Στην δυτικά, και στην ανατολικά του Ταυρωπού περιοχή.

Η πρώτη είναι μια τρομερή σειρά γυμνών κορυφών που κατρακυλούν σε απύθμενους γκρεμούς. Ένας κόσμος τραχύς, σμιλεμένος στην πέτρα και το ανεμοβρόχι. Δρόμοι που φιδογυρίζουν σε μεγάλα ύψη, κλειστοί για μεγάλα διαστήματα από την κακοκαιρία.

Η δεύτεροι είναι μια σειρά χαμηλών βουνών, δασωμένων μέχρι τις κορυφές τους, που σβήνουν απαλά στον Θεσσαλικό κάμπο. Εδώ κυριαρχεί το χώμα και πάνω σ' αυτό φυτρώνουν καστανιές, καρυδιές, έλατα, πλατάνια, σφενδάμια και κάθε είδους θάμνοι.

Κοινή μοίρα των Αγράφων η εγκατάλειψη. Από την πολιτεία πρώτα, από τους κατοίκους στη συνέχεια. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πως όταν εδέησε να τελειώσει ο δρόμος Καρπενησίου – Μαυρομμάτας, αυτή είχε πλέον χάσει και τον τελευταίο κάτοικό της. 

 

Στόχος της Κυριακάτικής εξόρμησής μας ήταν η κορυφή Μάρτσα, πάνω από το χωριό Νεράιδα Καρδίτσας. Μιλάμε για το νοτιότερο χωριό, πίσω από τη λίμνη του Μέγδοβα, και όχι για το γνωστότερο, που βρίσκεται πάνω από τη λίμνη, ούτε για τη γειτονική και ολότελα άγνωστη Νεράιδα της Ευρυτανίας. Για να φτάσουμε μέχρι εδώ χρειάστηκε ένα δίωρο ταξίδι μέσω Καρδίτσας -Ραχούλας –Αμάραντου – Σαρανταπόρου.

Μπαίνοντας στο χωριό, μυρίσαμε τον καπνό από τα τζάκια των σπιτιών που μένουν ακόμη ανοικτά. Είναι ένα αρκετά μεγάλο χωριό, στα 850 μέτρα, πάνω από τον Ταυρωπό και ανάμεσα στις κορφές Παπαδημήτρη και Μάρτσα. Συνεχίζοντας το χωματόδρομο πάνω από το χωριό μπήκαμε σε όμορφο δάσος με έλατα και σε μισή ώρα φτάσαμε στο «Σπίτι του Διαβάτη», ένα καταφύγιο για ξυλοκόπους και κυνηγούς κυρίως, σε υψόμετρο 1150 μέτρα. Είναι ανεπαρκώς συντηρημένο, χωρίς καθόλου εξοπλισμό.

Διασχίζοντας οδικώς με τις πρωινές χαμηλές θερμοκρασίες την πόλη της Καρδίτσας, κατευθυνθήκαμε προς τη Ραχούλα. Από εκεί ο ανηφορικούςασφάλτινος δρόμος με πάμπολλες στροφές ανάμεσα στους μικρούς λοφίσκους περνά από τον όμορφο Αμάραντο, δρασκελίζει τη ράχη όπου δεσπόζει το άγαλμα του καπετάν Δίπλα ανάμεσα στις κορυφές Ίταμος και Καπροβούνι και στη συνέχεια κατηφορίζει στις ανήλιες στροφές του Σαραντάπορου.. Η καθαρότητα της πρωινήςατμόσφαιρας κάνει το τοπίο συγκινητικό. Συνεχίζουμε να κατηφορίζουμε ως τα χαμηλότερα σημεία της ρεματιάς που σιγά – σιγά κατευθύνεται δυτικά προς τον ποταμό Ταυρωπό που κυλά γοργά τα μπόλικα νερά των τελευταίων βροχών
Περνώντας τη μικρή ρεματιά που βουίζει απειλητικά με τη μεγάλη ποσότητα νερών, κατευθυνόμαστε στη δυτική απότομη πλαγιά της Μάρτσας. Εκεί είναι κτισμένη η μακρινή Νεράιδα. Διασχίζουμε το χωριό στο μεγαλύτερο μήκος του και ανηφορίζουμε τον νέο ασφάλινο δρόμο. Κάπου εδώ πριν από χρόνια ξεκινούσαμε την πορεία μας για την κορυφή. Τώρα αποφασίζουμε η διαδρομή μας να ξεκινήσει από πιο ψηλά, από τον γνωστό αυχένα στα σύνορα Καρδίτσας και Ευρυτανίας.Με τις γνώριμες σε πολλούς κατασκευές όπως το «Σπίτι του Διαβάτη»,και το μικρό γραφικό εκκλησάκι της Αγίας Άννας. Δίπλα του η όμορφη πετρόκτιστη βρύση, η αφιερωμένη στον Καραϊσκάκη, η παιδική χαρά και τα κιόσκια για την ξεκούραση και τη σύντομη διαμονή των περαστικών.
Σ’ αυτόν τον αυχένα και ανάμεσα σε αυτές τις όμορφες κατασκευές, ένα δαιδαλώδες δίκτυο δρόμων κατευθύνεται σε διάφορα σημεία. Από εδώ ξεκινάμε και εμείς την πορεία μας για τα 1690 μέτρα της Μάρτσας. Παίρνουμε τον δυτικότερο χωμάτινο δρόμο που σε λίγο διακλαδίζεται ανάμεσα στη χαμηλή δασώδη βλάστηση μετις κιτρινωπέςβελανιδιές. Με ήπια ανηφορική κλήση κατευθυνόμαστε σε δασωμένη πλαγιά με πανύψηλα έλατα. Μικρά ξέφωτα μας ξεγελούν σαν μικρά παράθυρα για να απορροφούμε την ομορφιά της φύσης.
Βορειοδυτικάμας χαμογελά η καθαρή γαλάζια λίμνη Πλαστήρα. Ανατολικότερα το ορεινό τείχος της Βουλγάρας παίζει στις εκτυφλωτικές ακτίνες του ήλιου. Πιο χαμηλά σχηματίζεται η όμορφη κοιλάδα που ξεκινά από τα Φουρνά και με ένα μεγάλο μήκος 20 χλμ καταλήγει στο στενόφαράγγι της Τσούκας, κοντά στο ξακουστό μοναστήρι της Βράχας.
Ανηφορίζουμε μη βλέποντας την ώρα να φτάσουμε στην κορυφή, γνωρίζουμε ότι το θέαμα θα είναι συγκλονιστικό. Ο παγωμένος δυτικός άνεμος που σαρώνει τη ράχη έρχεται από τις πανύψηλες κορφές των Αγράφων.Η θερμοκρασία είναι κάτω από το μηδέν.
Σε λίγο βρισκόμαστε στην κορυφή. Το ερειπωμένο από χρόνια ξύλινο πυροφυλάκιο δεν θυμίζει τίποτα από τα παλιά,ότανπίσω από το μοναδικό παράθυρο του ξύλινου τοίχουφωτογραφιζόμασταν σαν μικρά παιδιά σε ξύλινο κάδρο. Δίπλα το τριγωνομετρικό με το τσίγκινο κουτίγια το βιβλίο εντυπώσεων του ΕΟΣ Καρδίτσας. Χαμηλότερα, σε μια πέτρινη πλακαριάσημάδια μεκίτρινη λαδομπογιά δηλώνουν ότι σε απόσταση δυο ωρώνβρίσκεται η Νεράιδα.
Μια σύντομη στάση με τη χαμηλή θερμοκρασία και την ψυχικήανάταση αυτής της όμορφης στιγμής και στη συνέχειακατηφορίζουμε προς το διάσελο από όπου ξεκινήσαμε.Ας μην κρύψουμε αυτό που όλοι είχαμε στο μυαλό για την επιστροφή.Πώς θα πείσουμε και τους πιο δύσκολους να κατευθυνθούμε προς την κοιλάδα που από το πρωί καμαρώναμε. Την κοιλάδα του Φουρνά και από εκεί Ρεντίνα και επιστροφή στην πόλη μας.Κωστας Κουσανας