Μια βόλτα στον Αθανάσιο Διάκο – στην ορεινή Φωκίδα
Ήμουν μικρό παιδί όταν πήγα για πρώτη φορά στον Αθανάσιο Διάκο. Τότε θυμάμαι, όλα μου φαίνονταν πολύ μεγάλα, τα δέντρα, τα βουνά και ο δρόμος για να φτάσουμε ατελείωτος. Μου είχε κάνει εντύπωση η ομορφιά του τοπίου και οι ανηφορικές στροφές! Τελικός προορισμός ήταν η πλατεία του χωριού. Τριάντα χρόνια μετά ο προορισμός παρέμεινε ίδιος, η πλακόστρωτη πλατεία.
Σημείο συνάντησης για μικρούς και μεγάλους. Από εδώ ξεκινούν και τελειώνουν όλα για ντόπιους και μη. Όλα εδώ, η Εκκλησία, ο Αθανάσιος Διάκος, τραπεζάκια έξω, παρέες μικρών και μεγάλων, φαγητό, καφές, τρεχούμενο νερό, ντόπιο παγωτό, αυτή η απερίγραπτη δροσιά το κατακαλόκαιρο και μια περίεργη αίσθηση χαράς και ευγνωμοσύνης προς τον Δημιουργό, που σου γεννάει αυτός ο τόπος. Και πως να μην αισθάνεσαι έτσι όταν βρίσκεσαι σε υψόμετρο 1100 μέτρων στη σκιά των Βαρδουσίων, με θέα τη Γκιώνα και την Οίτη.
Είμαστε στο Νομό Φωκίδας λοιπόν και φτάσαμε έως εδώ σε 2,5 ώρες από την Αθήνα μέσω της Εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας. Στο ύψος των Θερμοπυλών αφήσαμε την Εθνική με κατεύθυνση την Άμφισσα. Μετά την Παύλιανη, βρήκαμε στο δρόμο μας τη Στρόμη και πέντε χιλιόμετρα μετά, ένα παρακλάδι του δρόμου φεύγει δεξιά και καταλήγει μετά από οκτώ χιλιόμετρα στον Αθανάσιο Διάκο.
Η ονομασία του χωριού μέχρι το 1959 ήταν Άνω Μουσουνίτσα. Καθώς η ιστορία βεβαιώνει και η λαϊκή παράδοση συνηγορεί, εδώ γεννήθηκε ο Αθανάσιος Διάκος. Αυτός ήταν και ο λόγος της μετονομασίας του χωριού σε Αθανάσιος Διάκος από το επίσημο κράτος, καθώς και η επιβλητικός ανδριάντας του ήρωα της επανάστασης στην πλατεία του χωριού. Επίσης, από το 2009 λειτουργεί στο χωριό, προς τιμή του, το Μουσείο Αθανασίου Διάκου.
Είναι φορές που κάτι θέλεις να προλάβεις πριν έρθει η νύχτα. Μετά τον πρώτο καφέ ο οποίος έγινε φαγητό και γλυκό στην φιλόξενη σκιά των Πλατάνων, κάτι σαν να σε παρακινεί σε αυτό το μέρος να ανέβεις ψηλότερα. Κάτι προσπαθείς να κατακτήσεις στον Αθανάσιο Διάκο, έχοντας την αίσθηση ότι η περιοχή αυτή κρύβει και κρύβεται με μαεστρία. Δικαιολογημένη αίσθηση, γιατί το χωριό απέχει μόλις 11 χιλιόμετρα από την κορυφή των Βαρδουσίων -του ωραιότερου βουνού της Χώρας μας για πολλούς- και το ομώνυμο καταφύγιο που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.000 μέτρων.
Πολλές οι εικόνες, γρήγορες ματιές ολόγυρα να μη χαθεί τίποτα από την ιδιαίτερη γοητεία της βουνίσιας φύσης, η οποία παρουσιάζει έντονο ορειβατικό ενδιαφέρον λόγω των υψομετρικών διαφορών αλλά και της δυσκολίας της, σε πολλά σημεία.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η γύρω περιοχή απ' ότι είδαμε. Ξεχωρίσαμε το χωριό Καστριώτισα και τη διαδρομή που ακολουθήσαμε για να φτάσουμε έως εκεί από τον Αθανάσιο Διάκο. Κάναμε μια στάση στον μικρό καταρράκτη της Στρώμης και μια μεγαλύτερη για απογευματινό καφέ στην επιστροφή μας προς Αθήνα, στο Καταφύγιο Οίτη, λίγο πριν την Παύλιαννη.
Αξίζει να πάμε γιατί:
– Η περιοχή είναι παράδεισος! Οι φυσικές ομορφιές προσφέρονται απλόχερα. Ιδανικό μέρος για ησυχία, ηρεμία και απόλυτη ελευθερία.
– Υπάρχουν πολλές διαδρομές και ορειβατικά μονοπάτια αν κάποιος έχει προετοιμαστεί κατάλληλα για πεζοπορία.
– Θα βρούμε καλό – ποιοτικό φαγητό και παραδοσιακούς μεζέδες.
Μας άρεσε γιατί νιώσαμε οικεία, συναντήσαμε απλούς και χαμογελαστούς ανθρώπους. Τους ξεχωρίσαμε για την απλότητα, τη φιλοξενία και την αγάπη στον τόπο τους.
Εμείς θα ξαναπάμε!
Μ.Α.
Σχόλια