Κνημίδα (Κνημίς) από τον Αγιο Κωνσταντίνο - Αγναντη
Διαβάζουμε στα προγράμματα των Ορειβατικών Συλλόγων διαδρομές, αναβάσεις, πεζοπορίες στα ατελείωτα βουνά της Ελλάδας. Κάθε φορά λέμε «τίποτα δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα». Πράγματι έτσι είναι. Η πανδαισία της ορειβασίας είναι οι εικόνες που αποκτάς από μια άλλη οπτική γωνία, από ψηλά, από κοντά, μέσα από το ίδιο το γεωγραφικό τοπίο. Οι εκπλήξεις, τα ανεπάντεχα, σε μεταμορφώνουν σ’ έναν άπληστο φυσιολάτρη, σ’ έναν ακούσιο εραστή του «επόμενου και του επόμενου». Σε μεταβάλουν σε έναν ακούραστο ανιχνευτή, που ο κίνδυνος, ο πόνος, η πείνα, η δίψα είναι δευτερεύουσας σημασίας έννοιες
Ένα από τα παρεξηγημένα βουνά, λόγω ίσως και του μικρού του ύψους, είναι η Κνημίδα. Βρίσκεται στο κέντρο της Στερεάς, στον άξονα βορά – νότου, κατά μήκος του Βόρειου Ευβοϊκού Κόλπου, στα παράλια της Ανατολικής Κεντρικής Ελλάδας. Μια από τις ομορφότερες περιοχές με πλούσιο γεωγραφικό ανάγλυφο. Η εικόνα αυτή από ψηλά σου δίνει τη μικρογραφία, μια μικρή μακέτα της Ελλάδας. Καταπράσινα βουνά, χιονισμένα αυτή την εποχή, με πλούσια βλάστηση, οροπέδια, χείμαρροι, ωραίες παραλίες με μικρούς κόλπους, λίμνες, σβησμένα ηφαίστεια, αμπέλια και απέραντοι ελαιώνες που απλώνονται στους λόφους, συνθέτουν ένα τοπίο μοναδικό.
Από το Σπαρτιά, ονομασία που προέρχεται από τους σπαρμένους αγρούς που εκτείνονται στη νοτιοδυτική πλευρά και αποτελεί μια από τις ψηλότερες κορυφές με ύψος περίπου 950 μ μπορείς να αντικρίσεις και να θαυμάσεις τη μισή Κεντρική Ελλάδα. Ανατολικά τη Δίρφη , το Καντήλι και τη Λίμνη Ευβοίας. Βόρεια τον Ευβοϊκό, το Μαλιακό και το Παγασητικό Κόλπο, το Αιγαίο, το Πήλιο, την Όρθρη , τη Βόρεια Εύβοια με την Αιδηψό και τον Αγιο Γεώργιο. Δυτικά το Παρνασσό, τη Γκιώνα και το Καλλίδρομο. Νότια το Χλωμό, και τον Ελικώνα. Οι παραλίες της Εύβοιας και της Φθιώτιδας, η Αιδηψός, η Αρκίτσα, τα Καμένα Βούρλα και ο Αγιος Κωνσταντίνος είναι μπροστά στα πόδια σου.
Η καλύτερη πρόσβαση στην Κνημίδα για τους ορειβάτες είναι αυτή από το παλιό μονοπάτι, που ξεκινάει μέσα από τον Αγιο Κωνσταντίνο. Περνάμε αμέσως το ρέμα με τα πλατάνια, τον παλιό νερόμυλο που παλιά ήταν εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και τροφοδοτούσε τον Αγιο Κωνσταντίνο με ρεύμα, πολύ πριν η ΔΕΗ ηλεκτροδοτήσει τη περιοχή. Συνεχίζουμε τον αγροτικό δρόμο μέσα στον ελαιώνα Μια καταπληκτική εικόνα, μας λέει ο Κωστής, δίνουν οι ελιές όταν μεταμορφώνονται σε ασημοκλάρια για να πιουν το νερό από τα ανοιξιάτικα μπουρίνια. Η ελιά και το λάδι, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η βασική τροφή των Ελλήνων, στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού, είναι τα κατεξοχήν αγροτικά προϊόντα της περιοχής.
Φθάνουμε σε μισή ώρα περίπου
στην Αγία Παρασκευή, το μικρό εκκλησάκι. Εδώ ήταν το παλιό χωριό, ο
Βορλοβός, χτισμένο στους πρόποδες του βουνού για την προστασία από τους
πειρατές Ο Αγιος Κωνσταντίνος έγινε σχετικά πρόσφατα, όταν, όπως λέει η
παράδοση, κάποιος είδε στο όνειρό του την εικόνα του Αγίου και πήγε και
έφτιαξε εκεί ναό. Στην αρχαιότητα, στη θέση της σημερινής πόλης, ήταν ο
Δαφνούς Η ΝΕΑ ΧΑΡΑΞΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
Από δω θα περάσει η νέα χάραξη του εθνικού δρόμου, η οποία έχει ήδη δημοπρατηθεί. Λέγεται ότι η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων δεν έχει σταθεί όσο θα έπρεπε στο θέμα της διαχείρισης των νερών και της λεκάνης απορροής των υδάτων, ιδιαίτερα των υπόγειων και των πηγών, αλλά και των ρεμάτων. Είναι σημαντικό ζήτημα, γιατί με τα έργα θα κοπεί η συνέχεια του φυσικού τοπίου, θα αλλάξει η ροή των ρεμάτων, θα ανακατευτεί το έδαφος και υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε απώλεια πηγών από τις αναταράξεις των βράχινων όγκων
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ
Ακριβώς πάνω από το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής αρχίζει το μονοπάτι. Το δασαρχείο της Αταλάντης σε συνεργασία με το δήμο πρόσφατα το βελτίωσαν και το άνοιξαν περισσότερο κόβοντας τα ξερά δέντρα, που είχαν πέσει, και τα βάτα και τα άλλα αγκάθια, που το είχαν περιορίσει αρκετά Στην αρχή λίγο απότομο, μέσα από την πυκνή βλάστηση της περιοχής, τα σχίνα, τα πουρνάρια, πεύκα, αγριελιές. Συναντάμε πρώτα το Ξηρόρεμα και λίγο μετά το Μέγα Ρέμα, τα δύο ρέματα που κατεβάζουν το νερό από το οροπέδιο, μέσα από τον Αγιο Κωνσταντίνο, στη θάλασσα. Αρκετά απότομα με μικρούς καταρράκτες. Η παγωνιά της μέρας και το χιόνι δημιούργησαν μια καταπληκτική εικόνα, με τα παγωμένα νερά να δημιουργούν αστάθεια κατά το πέρασμά μας από τα ρέματα.
Συνεχίζοντας μπαίνουμε στην καμένη περιοχή, όπου η πυρκαγιά πριν από λίγα χρόνια κατέστρεψε καίγοντας το όμορφο δάσος με τα αιωνόβια πεύκα. Περνάμε το Γεφυράκι και την τεχνητή δίοδο ανοιγμένη σαν τούνελ στο βράχο, συναντάμε ξανά το Μέγα Ρέμα έχοντας δεξιά τη Κοτρόνα με καταπληκτική θέα, πιο πέρα την Τρύπια Σπηλιά και πιο πάνω τον Αέρα, την κορυφή της Κνημίδας που δεσπόζει πάνω από τον Αγιο Κωνσταντίνο Διασχίζουμε πια το οροπέδιο πάνω στον αγροτικό δρόμο ανάμεσα από καλλιεργήσιμες εκτάσεις και δυο - τρεις αγροικίες. Μετά την τρίτη αγροικία, παίρνουμε αριστερά τον αγροτικό δρόμο και φθάνουμε στην Ταράτσα με την υδατοδεξαμενή μέσα στο ρέμα, τα πανέμορφα πλατάνια και τη βρύση. Η υδατοδεξαμενή κατασκευάστηκε το 1992 για την δασοπυρόσβεση από το δασαρχείο Αταλάντης. Πιο πάνω μέσα στην πυκνή βλάστηση «το μ…νάκι», η πηγή με το χαρακτηριστικό όνομα
Συνεχίζουμε τον αγροτικό δρόμο αριστερά και νότια και περνώντας το ρέμα διασχίζουμε το πανέμορφο δάσος με τη μικτή βλάστηση από έλατα και πεύκα, βελανιδιές, πουρνάρια, φιλίκια, σχίνα και κουμαριές Ο ζεστός μεσημεριάτικος ήλιος λειώνει το χιόνι, που σα λευκό πέπλο έχει τυλίξει τα έλατα και δημιουργεί μία φαντασμαγορία ήχων και εικόνων. Σαν να δάκρυζαν τα έλατα, όταν το χιόνι έλιωνε. Προσπερνάμε τους δύο κυνηγούς με τα τουφέκια παρατεταμένα, λες και τους έχεις στα υψίπεδα του Γκολάν. «Βγήκαμε μια βόλτα» λένε. Τι βόλτα μέσα στο χιόνι για κυνήγι, δεν το καταλαβαίνουμε. Μόνο η κυνηγετική φιλοσοφία μπορεί να το ερμηνεύσει αυτό, πόσο νόμιμα μπορεί κανείς να κυνηγάει τα κακόμοιρα ζώα μέσα σε συνθήκες σαράντα πόντων χιονιού
Ανεβαίνοντας συναντάμε το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου να δεσπόζει πάνω από τον Αγιο Κωνσταντίνο σε μια καταπληκτική θέση για θέα. Πίσω ο Παρνασσός και η Γκιώνα, νότια ο Ελικώνας, ο Χλωμός, απέναντι η Εύβοια με τη Δίρφη, μπροστά μας ο Ευβοϊκός κόλπος, βόρεια και αριστερά μας η Όρθρη και στο βάθος το Πήλιο και ο Παγασητικός
Αφού απολαύσουμε τη θέα, περνάμε τα Πάνω και Κάτω Καρδάκια, κτήματα και λιβάδια με καρποφόρα δέντρα λίγο πριν φθάσουμε στο Σπαρτιά, την κορυφή. Η πορεία μας στη συνέχεια γίνεται μέσα από τα σταροχώραφα της Αγναντης, κατηφορίζοντας διαρκώς νοτιοανατολικά, απέναντι από τη Μπόκλωνα, το πανέμορφο δρυόδασος. Το χιόνι λειώνει, τα νερά πολλά και το λασπουριά κουράζει τα πόδια.
Σε λίγο αντικρίζουμε την Αγναντη, μια παρακμιακή εικόνα ενός χωριού που κάποτε έσφυζε από ζωή (έξι καφενεία μετρήσαμε στη μικρή πλατεία), δίνοντας ευκαιρία για εργασία σε εκατοντάδες ανθρώπους της ευρύτερης περιοχής στα πλούσια σε κάρβουνο ορυχεία της. Εδώ και πενήντα χρόνια είναι να μεταφερθεί στην καινούργια του θέση, κοντά στον Αγιο Κωνσταντίνο. Όμως οι αιώνιες αδυναμίες του ελληνικού κουβέρνου δεν το έκανε εφικτό. Φταίμε κι εμείς, λένε οι ίδιοι οι κάτοικοι, φταίνε κι άλλοι. Φταίει το κακό μας το κεφάλι, λέμε εμείς. Κι ως πότε
Μια πανέμορφη διαδρομή πεντέμισι ωρών περίπου, σε συνθήκες χιονιού. Από δω μπορείς κανείς να πάρει ταξί τηλεφωνώντας στον Αγιο Κωνσταντίνο και σε 15 λεπτά περίπου κλείνει ο κύκλος
Σχόλια